Naar mijn kluisje toe gaan

Aiedail zwerfde door de gangen ze wist waar haar kluisje was ze had haar gymtas er uitgehaald eerder deze week maar nu moest ze hem er ook weer terug in doen.
Maar er was een jongen die haar niet erg aardig vond, ookal wist ze zelf niet waarom ze had hem alleen maar gedag gezegt meer niet.
In gedachten verzonken liep ze door de eindeloze gangen van de school en bedacht hoe ze die jongen te slim kon af zijn, opeens was ze bij de gang waar haar kluisje was, de jongen stond bij zijn eigen kluisje.
Langzaam naderde ze haar kluisje ze hield haar adem in, voorzichtig opende ze haar kluisje, maar er viel een boek uit boven op de voet van de jongen, Aiedail verschoot van kleur dat had zij nou net weer.
De jongen keek haar pissig aan en zei 'wat doe jij hier, en waarom gooi jij met boeken, ik had je toch gezegt om uit mijn buurt te blijven.' zijn ogen stonden woedend.
Aiedail keek hem een beetje twijfelend aan, waarom had die jongen toch iets tegen haar, opeens kwam hij dichterbij staan en hief zijn hand hoog om haar een klap in haar gezicht te geven.
Ze hield haar handen verdedigend voor haar gezicht en opeens straalde haar handen licht uit, Aiedail had er zelf geen last van maar de jongen werd er door verblind.
Hij vervloekte haar hard, snel gooide Aiedail haar spullen in haar kluisje en gooide hem dicht en rende weg de gang uit.
Ze bleef rennen door de gangen weg van haar kluisje, na een heleboel gangen verder te zijn bleef ze hijgend staan, op een voetbalveld kon ze rennen wel uren lang maar nu was het moordend geweest.
Er naderde voetstappen in de gang zou het die jongen weer zijn, omdat hij boos op haar was?

(niet te veel mensen een stuk of 3 max )

Het was Kimi een nieuw meisje dat niet veel vrienden had. Maar dat kwam omdat ze erg schuw was. Ze had de buten wereld nooit gezien omdat het niet mocht van haar vader. Ze rolde haar mouw even op en keek naar de blauwe plekken. Snel rolde ze die weer naar beneden. Waarom werd ze geslagen? Ze zag een meisje maar durfde niet echt naar haar toe gaan. Ze bleef staan bij een rout kluisjes en wachte af.
Haar oren lagen plat in haar nek omdat ze bang leek te zijn. Enkele meisjes liepen haar voorbij en gniffelden. Ze keek hun kwaad aan en zuchte.

Aiedail keek op toen de voetstappen stopten een stukje verder op, ze zag een meisje van haar leeftijd schatte ze, snel ging Aiedail rechtop staan en haar ademhaling werd rustiger.
Ze bekeek het meisje van een afstand, ze had de blauwe plekken gezien op de armen van het meisje, langzaam keek ze de gang rond daarna liep ze onzeker naar het meisje toe.
'uhmm hoi, ik ben Aiedail, Aiedail Fell, hoe heet jij?' zei ze een beetje onzeker.
Mensen benaderen was nooit haar sterkste punt geweest omdat ze zo gepest was ze hoopten dat het meisje niet boos zou reageren omdat Aiedail haar aansprak.
'In welke klas zit jij, ik zit in de 4de.' zei ze vriendelijk.
Er stond een onzekere glimlach op haar gezicht.

Kimi keek haar even aan en durfde niet te antwoorden ze keek het meisje aan met een bange blik. Haar ogen keken haar bang maar ook vriendleijk aan. Kimi verstarde van angst net als ze thuis zou gedaan hebben. Ze stond helemaal stil. Ze hoopte dat het meisje zouu blijven en niet naar de blauwe plekken vragen(dus wel). De gang was in verschillende kleuren geverfd en er stonden grote ramen. Waar de zon nog door viel.

Aiedail merkte dat het meisje bang voor haar was, er kwam een kleine gloed van haar handen af, ze raakte zacht de hand van het meisje aan het gaf misschien wat warmte en misschien wat vertrouwen.
'ik weet niet of ik er naar moet vragen, en als je er niet over wilt praten zal ik je ook zeker niet dwingen, maar hoe kom je aan die blauwe plekken op je armen.' zei ze zacht.
Haar ogen stonden bezorgd, ze kende het meisje niet maar ze kende de angst die was vreselijk, en pijnlijk ze had hem zo vaak gevoeld.
Ze glimlachten naar het meisje en wachten af of ze er antwoord uit zou krijgen, er waren grote vensterbanken bij de ramen, voorzichtig duwde Aiedail er een open en ging op de vensterbank zitten en klopte op de vensterbank als uitnodiging om te gaan zitten tegen over haar.

Kimi liep naar haar toe en ging bij haar zitten. "D..oor men v.a..der"zei ze stotterend. Ze moest dit zoals haar naam al zei geheim houden maar dat kon niet vooreeuwig. Ze keek haar aan en glimlachte lichtjes. Ze gedroeg zich meestal als een wolf maar ze voelde bij haar een band. Wat heel raar was want ze kende haar niet. In haar ogen was ze nog steeds bang maar ze was toch minder bang als eerst. Ze keek even naar haar benen waar ze ook blauwe plekken had. Ze had het zowat over haar hele lichaam. De zon scheen op haar witte kleren daardoor leek ze net te glanzen.
Ze zuchte even en keek haar aan. Waarom was ze zo lief.

Aiedail hoorde het meisje met moeite zeggen dat het dankzij haar vader was die blauwe plekken, ze voelde een woede het was toch niet normaal dat ouders zulke dingen deden?
Aiedail trok haar benen op de vensterbank en sloeg haar armen er om heen, haar ouders hadden haar nooit lichamelijk mishandelt, maar wel geestelijk door er nooit voor haar te zijn als ze ze hard nodig had.
'Het spijt me voor je, ik zou willen dat ik je kon helpen.' zei ze zacht.
Haar schouderbladen deden pijn, de huid werd dunner maar waarom, zou haar lichaam gaan veranderen?
Even staarde ze naar buiten en liet gedachten voorbij komen, waarom was ze hier eigenlijk, ohja ze was hier heen gestuurt, ze zou morgen naar de slaapkamers gaan op de campus, ze was ook van plan om een nieuwe pup te kopen een witte herder net zoals Kiba was.

Ze keek haar aan en zuchte eventjes. "Ik ben trouwens Kimi"zei ze tegen haar.
Ze keek naar buiten en dacht aan haar broer en zus die ergens rondliepen .Zij hadden haar ook geslagen. Waarom was haar familie toch zo? Ze was blij dat haar vader dood was en haar moeder ook, maar haar broer en zus leefden nog. Niemand had haar vroeger beschermd. Twee wel haar hond Imar en haar wolf Zembla. Dat was haar enige familie leek het wel. Als iemand haar haar dieren afpakten zou ze het niet overleven.
Ze hield zoveel van die twee dat ze er wel voor zou sterven.